Η σπαραγγιά
Ι
Τηλεφωνεί συχνά από το Σίδνεϊ.
Στέλνει φωτογραφίες.
Όταν πέθανε η νύφη της, γυναίκα του αδελφού της
που σκοτώθηκε στα δίσεχτα τα χρόνια,
λίγο πρίν το ξόδι χτύπησε το τηλέφωνο.
Της είπαν είμαστε καλά, προσώρας να το κρύψουν.
Η Όλγα, λέει. Μιλώ μαζί της στο μυαλό μου τόσα χρόνια.
Απόψε μου είπε πως θα φύγει.
Στην ώρα από μακριά από το Σίδνεϊ
Αποχαιρέτησε πικρά.
ΙΙ
Παντρεύτηκε από φωτογραφία λίγο μετά την κατοχή.
Σαράντα μέρες από κατάφορτο από τα νιάτα τους
καράβι Ελληνίς,
προτού δει αν αγαπηθεί μ' αυτόν που πάει να ζήσει,
προτού ακόμα δει τη νέα γή,
φύτρωσε τρυφερό σπαράγγι μέσα της η ελπίδα
να γυρίσει.
Γύρισε μόνη στού χωριού τα χώματα μετά πενήντα χρόνια.
Βρήκε χαλάσματα, φαντάσματα..
Οι συγγενείς απόλιγοι, χέρσα χωράφια
.
Οβριές στους όχτους και σπαράγγια,
ανθισμένες καυκαλήθρες, μαργαρίτες, παπαρούνες,
η γη μονάχα
αρχές Απρίλη έστρωσε πάλι
ωραίο χαλί.
Η πατρίδα που τις πέταξε στις ερημιές του κόσμου
να καρπίσουν
τώρα ευημερεί.
Καφετέριες, Σούπερ μάρκετ, διαμερίσματα. Σόγια διαλυμένα.
Σκόρπισε το σμάρι του μυαλού της
.
Η σπαραγγιά που πέταγε στο Σίδνεϊ όλο βλαστάρια νέα
ξεράθηκε απ' τη ρίζα.
ΙΙΙ
Να φύγεις του είπε ο πατέρας του να βρείς ψωμί να ζήσεις.
Στην Αυστραλία θα πας.
Η Γερμανία είναι κοντά κι αν δε βαστάξεις θα γυρίσεις.
Έφυγε είκοσι χρονών.
Μετά από χρόνια έστειλε χαιρετίσματα στη μάννα του.
Είμαι καλά εχω δουλειά.Πήρα γυναίκα ξένη.
Ξένα μιλούν και τα παιδιά.
Να μη με περιμένεις.
Με αυτά τα χαιρετίσματα
Η μάννα του πορεύτηκε ως τον τάφο.
Και ο Αναστάσης πορεύτηκε στα ξένα
καλύτερα από τη θεία τη Μαριγώ,
που άφησε άγρια σπαραγγιά
μες στην καρδιά της να φυτρώσει.
IV
Όλο μπόϊ πετά το τρυφερό σπαράγγι
Όλο διακλαδώνεται.
Κι όποιος δεν ξέρει
τι τρυφερό γίνεται όταν ξεραθεί
το τρυφερό σπαράγγι.
Σεικίλου σχόλιον
Όσο ζείς να χαίρεσαι καθόλου να μη λυπάσαι
μεταφράζει η Γεωργία Ψαραδέλλη
το επιτύμβιο του Σεικίλου
και όλοι παρέα τραγουδούν
όσον ζεις φαίνου
μηδέν όλως συ λυπού
προς ολίγον εστί το ζήν(…)
Άραγε θα τα χωνέψουν τα παιδιά τα λόγια αυτά
που τραγουδάνε;
Θα τα εφαρμόσουνε κατά τι;
Κι αν δεν πετύχουνε απόλυτα το φαίνου
τουλάχιστον θα μετριάσουν το λυπού;
Όχι σαν κάτι αδικημένους
Που δεν μας έψαλλε έτσι μελωδικά
καμιά φεγγαροκόρη
το σπουδαιότερο αυτό μάθημα του κόσμου
και με τα χρόνια
ξαστοχήσαμε ολότελα απ' το φαίνου
στην επικράτεια κάθε τόσο του λυπού.
